Powszechnie twierdzi się, że wszyscy ludzie są równi. Niby wszyscy podobnie zbudowani; głowa, ręce, nogi. Także mózg, serce, żołądek oraz inne wnętrzności u wszystkich są jednakowe. Wszyscy przecież jednakowo potrzebują ciepła, strawy, snu. Wszyscy jednakowo rodzą się i umierają?

Ośmielam się twierdzić, że na tym kończy się to, co dla wszystkich wspólne. Popatrzcie ? jeden człowiek zatrzymuje słońce, inny rusza przez ocean w poszukiwaniu nieznanych lądów, ale są i tacy, którym nie chce się nawet ruszyć z domu.

Jeden będzie siedział w laboratorium zgłębiając zawiłości problemu, a inny mówi sobie, że nie potrafi, zostawia wszystko i odchodzi.

Ostatecznie jednak fakt, że ludzie są bardzo różni napawa optymizmem. Nie wszystkich obdarzono jednakową siłą, mądrością, odwagą, wyobraźnią. Dlatego jedni porządkują ciała niebieskie, dają światu penicylinę, wieżę Eiffla, a inni tylko przemykają przez życie nie pozostawiając po sobie śladu.

Niby każdy daje z siebie tyle na ile go stać. Tu prawdopodobnie tkwi sęk. Tu widzę tę może największą nierówność. Istotna jest bowiem postawa człowieka wobec problemu; a to czy problem jest duży czy mały wydaje się mniej ważne.

Oto staje człowiek przed czymś co wydaje mu się trudne do pokonania. Są tacy, których trudności mobilizują, zmuszają do działania, szukania rozwiązania. Dzięki nim świat idzie na przód. Dzięki nim istnieje wiara, że nie ma rzeczy niemożliwych.

Jednak są też tacy, którzy z góry zakładają, że nie potrafią, że nawet nie warto zaczynać, próbować. Oni najlepiej lubią słówka: ?ja się do tego nie nadaję? ?nie umiem?.

• nie umiem napisać najmniejszej notatki do kroniki
• nie umiem nawet uruchomić komputera
• nie potrafię przeczytać wiersza
• nie umiem zabrać głosu

?Nie umiem! Nie potrafię. Nawet nie będę próbować!

Wkurza mnie taka postawa. Jeśli człowieku nie spróbujesz odbierasz sobie szansę. Nawet nie wiesz na co cię stać. Może nigdy się tego nie dowiesz. Przejdziesz przez życie jako ten co potrafi przeważnie brać. A życie ? życie jest tyle warte ile dajesz z siebie innym.

?Nie potrafię? to bardzo wygodna postawa. Ale o tym może już innym razem.

Elżbieta Plucińska

Tadeusz Różewicz ? poeta, prozaik, satyryk. Świetny obserwator. Mało go znałam. Wpadły mi w ręce wywiady, czasami nowy tomik poezji. Były to jednak przypadki. Cały czas przenicowuje swoją twórczość, wraca, poprawia, jest ciągle w ruchu. Obserwuje, że poezja staje się bezradna nie obejmuje całości, daje temu wyraz w poemacie ?Recykling?. Dla niego ostatnie lata naszej rzeczywistości były za szybkie! Nie umiał się z tym pogodzić, nie to, że nie podobała mu się demokracja, wręcz przeciwnie tylko nie taka co wszystko burzy. Coraz bardziej skupiał się na prozie życia, obserwował proces starzenia, dogłębnie poznawał zmiany fizjologii każdego organizmu. Doskonale oddaje te swoje przemyślenia w książce pt. ?Matka odchodzi?. Sam stara się opiekować chorą matką jak by był zazdrosny o jej dotyk dla innych. Spisywał dokładnie w dzienniku spostrzeżenia o walce organizmu ze śmiercią. Poeta też już przeszedł wszystkie etapy swojego życia ? zmarł. Należał do grupy wielkich twórców żyjących na przełomie XX i XXI wieku: Lema, Herberta, Miłosza, Szymborskiej, Mrożka. Dołączył do nich i to nie jest tylko jego sen.

cyt. z utworu ?Bajka?

?Ścierpły mi nogi

obudziłem się

z długiego

niewygodnego snu

w świecie czystym (?)

trzymałem za ręce

tatę i mamę

czyli pana Boga

i było mi tak dobrze

jakby mnie nie było?

I tak się stało. Pogrzeb poety odbył się 29 kwietnia 2014r. w Karpaczu.

Wieczór poświęcony pamięci zmarłego  T. Różewicza odbędzie się 29 maja 2014r. (czwartek) o godz: 17.00 w Bibliotece Miejskiej w Szprotawie. Wieczór poetycko - muzyczny przygotowuje Elżbieta Plucińska w ramach Teatru Słowa SzUTW - Zapraszamy.

Wanda Kukier