W sobotę 15.10.2016r. Biesiada Śpiewacza w Dzikowicach zakończyła oficjalne obchody Gminnego Tygodnia Seniora ale tak naprawdę zakończył te obchody wspólny wyjazd seniorów Szprotawy w niedzielę 16.10.2016r. do teatru w Zielonej Górze na spektakl pt.: „Szklana menażeria”. Wyjazd zorganizowano w ramach projektu pt.: „Szprotawa przyjazna Seniorom - Aktywny Senior 2” autorstwa Szprotawskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Cieszymy się, że liczne grono seniorów stanowiły osoby nie będące naszymi słuchaczami .Mamy nadzieję, że wpłynęła na to Nasza zachęta i otwartość w stosunku do innych seniorów, którzy chcieliby poszerzyć grono studentów SzUTW. Zapraszamy

Tekst Z. Piwtorak

Zdjęcia M i B. Licimińscy

A oto krótka informacja o sztuce na której mieliśmy przyjemność być i która dostarczyła nam wiele emocji oraz przemyśleń na temat życia, a może naszych niespełnionych marzeń …...

ze str. teatru

Dramat autorstwa Tennessee Williamsa wystawiony na Broadwayu w 1945 roku. Opowiada o rodzinie, w której u boku samotnej matki i brata żyje Laura, dziewczyna, której trudno odnaleźć się w realnym społeczeństwie, jej tragicznie utraconych marzeniach i rozpadzie rodziny. Przez fabułę przewija się tytułowa kolekcja szklanych figurek dziewczyny. Wiele z wątków dramatu zawiera odniesienia do biografii Williamsa. Dramat ten został uznany przez amerykańskich krytyków za najlepszą sztukę sezonu, w którym odbyła się jego premiera. Uchodzi za jedno z najbardziej znanych dzieł autora. Wystawiany był wielokrotnie na deskach teatrów, w tym również polskich. Doczekał się również wielu ekranizacji, m.in. w 1950, 1973, 1977 i 1987 roku.

tłumaczenie, adaptacja i reżyseria: Lech Mackiewicz
scenografia: Jerzy Szafjański
kostiumy: Katarzyna Florysiak
ruch sceniczny: Paweł Matyasik
opracowanie muzyczne: Damian neogenn Lindner
światła: Michał Gilka, Przemysław Kluj
asystent reżysera: Ernest Nita

Recenzja z Gazety Lubuskiej

Kruchość losu i ludzka wrażliwość Tom (Aleksander Stasiewicz) na początku spektaklu otwiera prawdziwe okno i wpuszcza na widownię trochę słonecznego światła. Ten widok "na miasto" to tylko chwila.

Podkreślająca późniejsze zamknięcie bohaterów słynnej sztuki Tennessee Williamsa (premiera na Broadwayu w 1945 r.). w pułapce niespełnionych marzeń, rozgoryczenia własną niemocą, życiem przegranym... Drewniane palety, użyte przez scenografa Jerzego Szafjańskiego do budowy mieszkania bohaterów "Szklanej menażerii", tylko podkreślają powszechność i nijakość ich egzystencji. Gdzie Amanda - opuszczona przez męża matka (Elżbieta Donimirska) - tak bardzo chciałaby wyswatać niepełnosprawną córkę Laurę (Alicja Stasiewicz). Gdzie syn Tom kiedy tylko może, ucieka od "takiego życia". Do kina...

Jest w spektaklu w reżyserii Lecha Mackiewicza (również tłumaczenie i adaptacja dramatu) ujmująca klimatyczność. Kruchość losu, ludzka wrażliwość zaklęta w kolekcję szklanych figurek, ale też pięknie dobrana przez niezastąpionego Damiana Neogenna Lindnera muzyka.

Poezja gestu - gdy Laura i Jim (Ernest Nita) zastygają w miłosnej, choć niespełnionej, "choreografii". I takie perełki, jak nagłe podnoszenie igły gramofonu i cisza... "Ty egoisto!" w finale w ustach Elżbiety Donimirskiej aż wbija w fotel. Ale "Szklana menażeria" w Lubuskim Teatrze (przedstawienie zrealizowano z inicjatywy aktorów) to spektakl Alicji Stasiewicz. Jej utykająca, drapiąca się po rękach, coraz bardziej wycofana Laura cały czas przyciąga uwagę, wzbudza czułość, roztkliwia. To wyrzut sumienia dla rodziny, która rodziną być przestaje. Zdzisław Haczek, Gazeta Lubuska, 04.10.2016 r.